Το 1817 ο James Parkinson περιέγραψε μία χρόνια και προοδευτική δυσλειτουργία με κύρια χαρακτηριστικά την ακαμψία, το τρέμουλο στα άκρα, τη βραδυκινησία και τη διαταραχή της στάσεως. Η διαταραχή αυτή ονομάστηκε νόσος του πάρκινσον και υπολογίζεται πως μόνο στην Αμερική 1000000 άτομα πάσχουν από αυτή. Προσβάλλει με συχνότητα 1:1000, σπανιότερα σε ηλικίες κάτω των 50 ετών και συχνότερα σε ηλικίες άνω των 60. Η αιτία της νόσου παραμένει άγνωστη, αν και έχει βρεθεί ότι στα άτομα με πάρκινσον υπάρχει δυσλειτουργία στα εγκεφαλικά κύτταρα που παράγουν ντοπαμίνη, η οποία είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο της κίνησης και το συντονισμό. Καθώς η νόσος εξελίσσεται η ποσότητα της ντοπαμίνης που παράγεται στον εγκέφαλο μειώνεται καθιστώντας έτσι το άτομο ανίκανο να κινηθεί φυσιολογικά. Εκτός από τις διαταραχές στη στάση και την κίνηση η ασθένεια επηρεάζει την ικανότητα ομιλίας και γραφής, ενώ αρκετοί ασθενείς έχουν την εικόνα του λεγόμενου «παρκινσονικού προσωπείου» δλδ ένα πρόσωπο ανέκφραστο, καθηλωμένο, με ελαφρά λιπαρό δέρμα. Προς το παρόν επειδή δεν έχουν εξακριβωθεί τα αίτια της νόσου δεν υπάρχει πλήρης ίαση παρά μόνο φαρμακευτική ή χειρουργική θεραπεία για τη μείωση των συμπτωμάτων. Απαραίτητο συμπλήρωμα των παραπάνω σύμφωνα με διεθνείς ιατρικές οδηγίες είναι η άσκηση, καθώς έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι η άσκηση μειώνει την ακαμψία, βελτιώνει την κίνηση και τη στάση σώματος ( τα άτομα με πάρκινσον έχουν την τάση να γέρνουν μπροστά τον κορμό καθώς περπατάνε ),την ισορροπία και τη βάδιση. Έμφαση θα πρέπει να δίνεται στην αερόβια άσκηση και τις λειτουργικές κινήσεις γιατί έχει αποδειχτεί ότι υπερέχουν των ασκήσεων ενδυνάμωσης. Η αερόβια άσκηση με ρυθμικές κινήσεις

• Βελτιώνει την καρδιοαναπνευστική λειτουργία

• Προωθεί την καλή στάση του σώματος

• Βελτιώνει τη συμμετρία και

• Συμβάλλει στη διατήρηση της κινητικότητας

Το πρόγραμμα θα πρέπει να περιέχει ποικιλία με συχνές αλλαγές στο ρυθμό τη δραστηριότητα, την κίνηση και την κατεύθυνση καθώς τα άτομα με πάρκινσον συχνά έχουν πρόβλημα στην εναλλαγή δραστηριότητας ή στο να κάνουνε συγχρόνως δύο πράγματα. Ενδεικτικά ένα πρόγραμμα γυμναστικής μπορεί να περιλαμβάνει περπάτημα, χορό, γιόγκα, βάδιση με εμπόδια, ανέβασμα-κατέβασμα σκάλας και διάφορα σπορ. Οι ασκήσεις ενδυνάμωσης καλό είναι να αποφεύγονται ή να περιορίζονται σε μία φορά την εβδομάδα γιατί μπορεί να αυξήσουν την δυσκαμψία. Συστήνεται να γυμνάζονται 4-5 φορές την εβδομάδα για 30-40 λεπτά κάθε φορά, όπως και ο υγιής πληθυσμός και για καλύτερη απόδοση το ιδανικό είναι μία ώρα μετά τη χορήγηση του φαρμάκου (ντοπαμίνη ). Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής πριν ξεκινήσει θα πρέπει να συμβουλευτεί τον θεράποντα ιατρό του και έναν εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή που θα ετοιμάσουν ένα ατομικό πρόγραμμα σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του ασθενούς.

——————————————————————————–

Nutri – Care

Λ. Αλεξάνδρας 192β – Αμπελόκηποι

Λ. Ιασωνίδου 54β – Ελληνικό

Αρθρογράφος: Ιωάννου Λασκαρίνα, Φυσικοθεραπεύτρια